Naukowcy z Centrum Badań Mikrobiologicznych i Autoszczepionek oraz PSG Polska sprawdzili, jak dba się o czystość w dziesięciu największych miastach w naszym kraju. Badaniom zostały poddane bankomaty, poręcze w komunikacji miejskiej, wózki w sklepach spożywczych, klamki w galeriach handlowych oraz poręcze na dworcach PKP. Następnie liczby znalezionych bakterii na wszystkich powierzchniach zostały zsumowane tworząc ranking najczystszych miast w Polsce.

David Attenborough wypuścił swój nowy film „David Attenborough: Życie na naszej planecie”. Próbując pokazać jakie będą skutki naszej ignorancji. Pokazując zmiany, które już zaszły, a których sam był świadkiem. Opowiadając o latach 50. i 60. w swojej pracy mówi: "Wydawało mi się, że obserwuję dziewicze obszary, ale dziś wiem, że już wtedy nie były one bezkresne."

Dzisiaj się cieszymy, bo „będzie lepiej niż jest”. Za 5, góra 10 lat będziemy bardzo żałować, dlaczego nie zaplanowano tej inwestycji z głową. Na miarę nadchodzących czasów a nie okresu sprzed kilkudziesięciu lat. Tramwaj jest potrzebny. Przeskalowanie inwestycji to z kolei problem. Możemy drogo za to zapłacić, że władze miasta nie podejmują zdecydowanych działań na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym.

Chciałbym na czas izolacji, ogólnokrajowej kwarantanny polecić książkę o III Rzeczpospolitej. Opisuje ona nielogiczny rozkład jazdy, likwidację linii do 100 tysięcznego miasta i do setek wielkich zakładów przemysłowych. Utrudnianie samorządom zarządzania komunikacją, brak ekspertów, awanse za likwidację połączenie i zmniejszenie liczby pasażerów o miliony. Czym się zajmuje? Niszczeniem polskiej kolei (podtytuł pozycji), które zostało ukazane w książce „Ostre cięcie” Karola Trammera (Wyd. Krytyki Politycznej, Warszawa 2019).

Od lipca bilety komunikacji miejskiej podrożeją od 20-30 proc. średnio, do nawet 100 (bilet senioralny). Będziemy mieli najwyższe stawki w kraju. Decyzję podjęli radni Platformy Obywatelskiej i Nowoczesnej na wniosek wiceprezydenta Wiśniewskiego. Uzasadnienie urzędników: PiS zabrał nam pieniądze, musimy ratować budżet. Przeciw podwyżkom opowiedziała się opozycja, w tym Lewica, w imieniu której głos zabrała posłanka Katarzyna Kretkowska i działacze partii Razem.

Mówimy o równości, o prawach do własnego ciała (w tym aborcji), życia. O tym, że wreszcie trzeba zapewnić godną emeryturę a może i dochód kobietom, które poświecają się pracy w domu (a najnowsze badania wskazują, że bez nich światowa gospodarka nie rozwijałaby się nawet w połowie tak szybko). O czymś tak wydawałoby się banalnym jak dostęp do podstawowych środków higieny intymnej, który dopiero w tym roku stał się w niektórych krajach Europy darmowy. W tym poście napiszę jednak o przemocy wobec kobiet. O różnych jej wymiarach, które są częścią tego samego problemu. O tym, że z różnymi jej formami spotykamy się niezwykle często, a jednak ich nie zauważamy. Przemoc zresztą, niezależnie od płci, stała się powszechnym problemem. Powszechność problemu pokazuje nie tylko przypadek Polski, ale też Chorwacji. 

Kończący się rok dla Poznaniu nie wydaje się być wcale takim złym. Niskie bezrobocie, stabilność budżetu, ale i generalne poczucie, że miasto żyje. Co możemy zapamiętać z 2019 roku?

Słowa Abp Gądeckiego o Pomniku Wdzięczności trzeba traktować w dwóch kategoriach – tej symbolicznej, historycznej oraz drugiej, odnoszącej się do bieżącej sytuacji.

Powiat złotowski jest najdalej na północ wysuniętym powiatem województwa wielkopolskiego. Pod względem powierzchni zajmuje on trzecie miejsce w województwie. Co ciekawe, jest on także powiatem o najmniejszej gęstości zaludnienia w Wielkopolsce, bo na 1 km2 przypadają tam jedynie 42 osoby (dla porównania – w powiecie poznańskim to 199 osób). Za to nie brak mu atrakcji turystycznych.

Jako Prezydent Poznania, miasta wolnego i otwartego na różnorodność, stanowczo sprzeciwiam się obecnym w przestrzeni publicznej naszego kraju przejawom dyskryminacji.

Dziś portale sprzyjające PiSowi chwalą arcybiskupa Jędraszewskiego po wypowiedzi o tęczowej zarazie za odwagę. Tak trzeba mieć sporo odwagi, aby po tym poznańskim epizodzie mówić takie rzeczy z tak wielką pewnością siebie. Bez wyjaśnienia katolickiej opinii publicznej dlaczego, jako biskup pomocniczy poznański, właśnie tak się zachowywał. Ja bym w sobie - w tej sytuacji - tak wielkiej pewności siebie i odwagi nie znalazł. No ale może arcybiskup Jędraszewski jest po prostu ode mnie człowiekiem odważniejszym...

Jako Prezydent Poznania, miasta wolnego i otwartego na różnorodność, stanowczo sprzeciwiam się obecnym w przestrzeni publicznej naszego kraju przejawom dyskryminacji.

Tego, co jest dzisiaj w poznańskim Lechu nikt nie naprawi, choćby zatrudnić najsłynniejszych szkoleniowców na świecie. Tu trzeba po prostu zbudować zespół całkowicie od nowa. Ta czaszka już cię nie uśmiechnie. I do takiego zadania Adam Nawałka nie jest złym wyborem. Po czterech miesiącach pracy w Lechu Poznań, zarząd klubu zdecydował o zwolnieniu Adama Nawałki z funkcji trenera. Uważam, że to błąd. Dlaczego?

Już za parę dni odbędą się w Poznaniu wybory do Rad Osiedli. Dzisiaj chciałem Wam przedstawić 5 prostych argumentów, które mam nadzieję zachęcą Was by pójść głosować.

Powiat szamotulski, jeden z 35 powiatów województwa wielkopolskiego, leży w północno-zachodniej części województwa. Można tu zwiedzić niezliczone zabytki i spędzić czas wśród lasów Puszczy Noteckiej. Oczywiście główną atrakcją powiatu jest jego stolica, czyli Szamotuły, ale warto odwiedzić także inne miejsca.

- Tradycja polska jest taka, że religia zawsze była w szkole, z wyjątkiem około 40 lat czasów komunistycznych. Wyrzucanie religii ze szkoły jest wracaniem do tych czasów - powiedział w TVN24 ks. Paweł Rytel-Andrianik, rzecznik Konferencji Episkopatu Polski.

Nostalgiczny styczeń przemyka za oknami ,,Helmuta”.Powszedni ,poranny ,,korek”,będący wizytówką mego miasta ,,spowalnia''rytm jazdy. Pasażerowie stłoczeni niczym sardynki w puszce ,,szemrają”coś o minionym weekhendzie i nie zważając na małe niedogodności stoją cierpliwie,czyli jadą. Wycieraczka pracuje rytmicznie,miarowo zgarniając krople deszczu osiadłego na gładkiej tafli przedniej szyby ,,5-ki”.Właśnie ta linia,to mój dzisiejszy ,,szczęśliwy numerek”.

Jesień zagościła na dłużej. Blade promyki słońca nie dają już tak upragnionego ciepła. Oznaką zmiany pory roku stają się tramwaje, a ściślej pojawiająca się w nich coraz większa liczba pasażerów .Przybywa ich nie tylko dlatego, że powracają studenci, lecz zmiana aury za oknem wymusza poniekąd zmianę zwyczajów.

Ta decyzja to jakaś porażka. Kompromitacja MPK.

Celem 26 dnia podróży Radia Wnet wzdłuż rzeki Warty 6 sierpnia 2018 roku był Poznań. Kilkugodzinna poranna audycja rozgłośni radiowej nadawana była ze stadionu Warty Poznań, najstarszego obecnie grającego zespołu piłkarskiego w naszym mieście. Wśród licznych zaproszonych gości, do których także miałem przyjemność dołączyć, byli między innymi redaktor naczelna Wielkopolskiego Kuriera „Wnet” Jolanta Hajdasz, publicysta „Do rzeczy” Wojciech Wybranowski, poseł na Sejm RP Tadeusz Dziuba, lider muzycznego zespołu Turbo Wojciech Hoffmann oraz kajakarz i dwukrotny olimpijczyk Tomasz Kaczor.

Producenci filmu „Siłaczki” opowiadającego o polskich sufrażystkach ogłosili, że Miasto Poznań zdecydowało się na finansowe wsparcie tej produkcji. Marta Mazurek, pełnomocniczka Prezydenta Miasta Poznania ds. przeciwdziałania wykluczeniom, poinformowała, że (dzięki temu ???) w filmie znajdzie się miejsce dla opowieści o poznańskich siostrach Anieli i Zofii Tułodzieckich, które nazwałem Matkami Chrzestnymi Powstania Wielkopolskiego.

Szanowni Państwo, Drodzy Poznaniacy, ale przede wszystkim Wy - Bohaterowie Powstania Poznańskiego Czerwca 1956 roku!

Pamięć o Bohaterach Powstania Poznańskiego Czerwca 1956 roku to nasza lokalna świętość. Uroczyście obchodzimy koleje rocznice, pielęgnujemy wspomnienia o Ich ofierze, dbając, by tak robiły też następne pokolenia. Poznaniacy jako pierwsi w PRL-u upomnieli się o "wolność, prawo i chleb". Za swoją odwagę i wystąpienie przeciwko komunistycznej władzy powstańcy zapłacili życiem, zdrowiem i późniejszymi represjami.

Gdy 8-go grudnia 2014 roku przejmowałem łańcuch Prezydenta Poznania, zdawałem sobie sprawę, że na załatwienie czeka kilka spraw - istotnych, czy wręcz kluczowych dla rozwoju naszego Miasta.

Dobrze, że dziennikarze tropią i wyciągają na światło dzienne różne nadużycia i patologie. Zwłaszcza, gdy dotyczą mienia publicznego, które przed bezprawiem należy chronić szczególnie.

Józef Kostrzewski to drugi spośród profesorów Uniwersytetu Poznańskiego, który otrzymał swoją wygodną ławeczkę pomnikową. Jego przyjacieli współtwórca Wszechnicy Piastowskiej – Heliodor Święcicki usiadł w 2010 roku przed Collegium Minus UAM, spoglądając w kierunku pomnika patrona uczelni – Adama Mickiewicza. Profesorowi Kostrzewskiemu znaleziono jeszcze przyjemniejsze miejsce i jego ławeczka ustawiona została w ogrodzie różanym, na tyłach Zamku Cesarskiego, żeby mógł przyglądać się Collegium Maius UAM.

Luty jest zawsze trudnym miesiącem w pracy motorniczego, no może nie każdego roku. Ujemne temperatury potrafią dać się we znaki nie tylko pasażerom. Zazwyczaj wzrasta wskaźnik zachorowalności wśród załogi i planiści ,,stają na głowie” by zabezpieczyć pełne uruchomienie danych linii. Można śmiało rzec ,że to taki test ich operatywności!

23 lutego 1945 roku jest w Poznaniu datą pamiętną. To wówczas dla mieszkańców Poznania dobiegła końca najstraszliwsza w dziejach świata wojna. Umilkły strzały. Nie schodzono już do piwnic, kryjąc się przed artyleryjskim ostrzałem.

W czasach, gdy komunikacja odbywa się głównie przez Internet, pocztę elektroniczną i różne aplikacje, Facebooka czy Skypea, wbrew pozorom bardzo liczy się bezpośredni kontakt. Spotkanie, rozmowa na żywo, wspólny posiłek, uścisk dłoni - wszystko to w wielu sytuacjach biznesowych odgrywa kluczową rolę.

Rejon ulic Dąbrowskiego i Kochanowskiego to miejsce, w którym rozgrywały się najbardziej dramatyczne i tragiczne w skutkach wydarzenia związane z Powstaniem Poznańskim, które 28 czerwca 1956 roku objęło całe miasto.

Pieszy jest dla mnie najważniejszy, stąd tak wiele działań i inwestycji w tym obszarze. Najlepszym dowodem jest dotychczasowe wyremontowanie 60 tysięcy m² chodników. Sukcesywnie porządkujemy politykę parkingową, wpisujemy się więc w tego typu apele. W tym zakresie potrzebujemy jednak wsparcia społecznego i głosu tych, którzy myślą podobnie. Musimy wspólnie edukować mieszkańców i przekonywać, jak ważna jest przestrzeń publiczna i jak bardzo potrzebuje uporządkowania.

Dawno, dawno temu…
za siedmioma górami…
za siedmioma lasami…
… tak rozpoczyna się większość baśni, klechd, legend, podań czy starodawnych opowieści. Nie wszystkie legendarne opowieści sprzed stuleci rozgrywały się w odległych krainach. Posłuchajcie o trzech braciach, ich nieoczekiwanym spotkaniu oraz o tym, jak założono Poznań i skąd się wzięła jego nazwa.

Choć aura za oknem nie nastraja optymistycznie, a kartki w kalendarzu nie zwiastują wiosny to jednak miejscami widać jej początki. Mijam aleje drzew z konarami jeszcze nagusieńkich gałęzi. Krzewy w parkach stoją niczym ,,Chochoły'' z ,,Wesela'' Wyspiańskiego- sztywno i majestatycznie. Po namalowanych na jezdniach ścieżkach rowerowych przemknie czasami jakiś Cyklista i pozdrowi mnie skinieniem głowy. Nie pozostaję więc dłużny- unosząc prawą dłoń w powitalnym geście. Nic w tym nadzwyczajnego -przecież użytkownicy jezdni powinni się szanować!

Najdłuższą Wojną Nowoczesnej Europy nazywana jest – trwająca ponad stulecie – walka Wielkopolan i Wielkopolanek o zachowanie polskiej tożsamości, zrzucenie pruskiego jarzma i odzyskanie niepodległości. Uczestnictwo poznaniaków w kolejnych polskich zrywach narodowowyzwoleńczych (1830-1831, 1846, 1848, 1863) kończyło się klęskami, przymusową emigracją, pozbawieniem majątków, utratą z wielkim trudem przez lata zdobywanych praw i przywilejów, nasileniem germanizacji.

Dawno, dawno temu…
… bo w czasach średniowiecza
za siedmioma górami…
za siedmioma lasami…
… a właściwie to w Poznaniu
działy się rzeczy niezwykłe.

Zofia Sokolnicka (1878-1927) to najmłodsza spośród matek chrzestnych Powstania Wielkopolskiego. Brała czynny udział w walkach w Poznaniu, ale odbyła także niezwykle ważną misję polityczną do Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, który zabiegał o międzynarodowe uznanie osiągnięć dokonanych przez powstańców. Wyrazem szacunku dla jej zaangażowania, jak również talentów społecznych i politycznych, był dwukrotny (w latach 1919 i 1923) wybór Sokolnickiej na posłankę do polskiego Sejmu.

Zdaję sobie sprawę, że kwestie dotyczące wynagrodzeń budzą zawsze wiele emocji - zwłaszcza teraz, gdy kształtuje się przyszłoroczny budżet. Postulaty pracowników samorządowych zawsze traktuję z najwyższą uwagą - pisze w oświadczeniu prezydent Poznania, odnosząc się do ostatnich protestów związków zawodowych przed urzędem miasta. 

Helena Rzepecka to trzecia z kolei (wedle starszeństwa) matka chrzestna Powstania Wielkopolskiego, którą ‒ wraz z firmą Aquanet oraz Fundacją Kochania Poznania ‒ chcielibyśmy przywrócić do regionalno-historycznej świadomości poznaniaków. Jako jedyna z czterech kobiet, które określiliśmy tym wyjątkowym mianem, nie doczekała wybuchu powstania, umierając 22 maja 1916 roku. Tym samym nie było jej dane podziwiać realnych efektów swojej wytrwałej pracy edukacyjno-wychowawczej, niemniej jej wkład w przygotowanie „chrześniaków” oraz „chrześniaczek” do walki o wyzwolenie ojczyzny był nie do przecenienia.

Biogram Janiny Antoniny Omańkowskiej (1859-1927) odnaleźć można w Chorzowskim słowniku biograficznym czy Poczcie wielkich Ślązaczek ‒ jej aktywność społeczna i polityczna związana była bowiem przede wszystkim z Górnym Śląskiem oraz Zagłębiem. Lata młodzieńcze spędziła jednak w Wielkopolsce, to w Poznaniu odebrała wykształcenie, a przede wszystkim zaangażowała się w działalność społeczną i polityczną, która później zaskarbiła jej uznanie Ślązaków. Wyrazem ich wielkiego szacunku było powierzenie jej funkcji marszałka-seniora, czy raczej marszałkini-seniorki, Sejmu Śląskiego.

Aniela Tułodziecka to pierwsza z grona matek chrzestnych Powstania Wielkopolskiego, które stworzyły w pruskim Poznaniu wielką „mafijną” familię. Rodzinę opartą na wzajemnej lojalności, trosce o najsłabszych, miłości do ojczyzny i dumie z bycia Polkami i Polakami.

„Ulicznik poznański” to projekt Fundacji Kochania Poznania przybliżający biografie i zasługi osób, które codziennie – lecz czasem zupełnie nieświadomie ‒ mijamy w drodze do szkoły czy pracy, albo podczas spacerów. Patronują one ulicom, alejom, skwerom oraz placom Poznania, a takie uhonorowanie ich w przestrzeni miejskiej jest wyrazem ogromnego szacunku i świadczy o ich wyjątkowości. Kiedyś społeczność lokalna uznała te postaci za godne szczególnego upamiętnienia i nie możemy pozwolić, by dziś odeszły one w zapomnienie. Dlatego właśnie ‒ poprzez serię tematycznych albumów ‒ zamierzamy systematycznie przywracać historie ludzi, którzy trafili na uliczne tabliczki. Zwłaszcza, że bez wyjątku są to fascynujące opowieści o nietuzinkowych bohaterach.

Prace nad Tramwajem na Naramowice wreszcie nabrały tempa. To na razie jedynie pierwszy etap – od Wilczaka do torów kolejowych za Błażeja – ale postępy widać. Nikt nie dyskutuje o alternatywach – to też plus. Jest też szansa na zaprojektowanie drugiego etapu do Garbar z Wilczaka.

Jeszcze u schyłku XX wieku poznaniacy zazdrościli mieszkańcom innych miast urokliwych ławeczek, na których przysiadały wybitne postaci, podczas gdy w konserwatywnym Poznaniu kolejni zasłużeni stawali wyprostowani na cokołach.

Pomysł by wprowadzić bezpłatne przejazdy w centrum miasta komunikacją miejską jest moim zdaniem jednym z najlepszych, który pojawił się w ostatnim czasie w tym temacie.

Często się zdarza tak, że znajdujemy miłość swego życia tam ,gdzie najmniej spodziewamy się ją znaleźć!

Karol Marcinkowski to człowiek, który zwycięża we wszystkich plebiscytach na najważniejszego Wielkopolanina czy poznaniaka wszechczasów, w pokonanym polu pozostawiając królów, generałów, premierów i artystów. Jego imię noszą najbardziej reprezentacyjne miejskie aleje, świetne liceum, Uniwersytet Medyczny, uhonorowany został dwoma pomnikami. To, że ubogiego lekarza i wielkiego społecznika mieszkańcy Poznania uznają za swego najwybitniejszego obywatela, zdaje się być ważnym rysem charakteru i odrębności naszego regionu.

Ustawa o dekomunizacji ulic wchodzi w ostatnią fazę. Jeszcze w grudniu wojewoda wielkopolski podejmie decyzję o nowej nazwie dla dotychczasowej ul. 23 Lutego. Wielu poznaniaków cieszy się z tego, widząc w tej nazwie pamiątkę „wyzwolenia” naszego miasta przez Armię Czerwoną, inni podpisują petycję, by pozostawić jej nazwę, bo symbolizuje zakończenie niemieckiej okupacji i daninę krwi, jaką w lutym złożyli żołnierze walczący o zdobycie cytadeli.

W 2013 roku pojawiła się w Poznaniu trzecia ławeczka pomnikowa. Na pierwszej zasiadł twórca i rektor Uniwersytetu Poznańskiego prof. Heliodor Święcicki, na drugiej wybitny wykładowca poznańskiej uczelni prof. Józef Kostrzewski, na trzeciej zaś… niemający z naszym miastem żadnych osobistych związków, twórca lampy naftowej i pionier polskiego przemysłu naftowego ‒ Ignacy Łukasiewicz.

Jednym z najbardziej przejmujących wydarzeń w dziejach Polski była przysięga składana przez Tadeusza Kościuszkę na krakowskim rynku, podczas której obiecywał, że nie spocznie, dopóki nie usunie zaborców z naszych ziem. Niewiele brakowało, a Naczelnik w sukmanie swoje uroczyste przyrzeczenie składałby nie na krakowskim, lecz na poznańskim rynku, a powstanie rozpoczęłoby się w Wielkopolsce przeciwko niewielkim Prusom, zamiast w Małopolsce przeciwko niezmierzonej Rosji. Uchwałą Sejmu Czteroletniego z dnia 12 października 1789 roku Tadeusz Kościuszko mianowany został bowiem generałem-majorem dywizji wielkopolskiej i nasz region miał być miejscem organizowania przez niego wojsk polskich. Kościuszko jednak tej funkcji nie zdążył objąć, bo w międzyczasie zmieniono decyzję i ustanowiono go dowódcą wojsk małopolskich.

A dokładnie możemy polecieć pierwszymi dwoma lotami. I według obecnego rozkładu lotu to wszystko.

Każda społeczność, każda okolica czy miasto ma swych ,,dziwaków”. Nie oznacza to wcale, że są oni odszczepieńcami lub ,,świrami”...po prostu są inni !

Powstanie pomnika Harcerzy na Malcie było zrealizowanym elementem znacznie szerszej koncepcji – stworzenia Parku Narodowego na Malcie, którego najważniejszym celem miał być Kopiec Wolności. Sypanie kopca rozpoczęto uroczyście w dniu 3 maja 1919 roku i zakończono w 1922 roku. Kolejnym etapem miało być wzniesienie Pomnika Harcerzy, a kamień węgielny pod ten obelisk wkopano w 1923 roku. Monument ufundowany został przed wojną przez poznańskich skautów, a jego intencją było upamiętnienie wielkopolskich harcerzy, którzy polegli w walkach o niepodległość w latach 1918-1920.

Już jutro (25.10) premiera książki „Dżej Dżej” wywiadu rzeki z Jackiem Jaśkowiakiem. Violetta Szostak i Włodzimierz Nowak zadają pytania najtrudniejsze, w tym o romans prezydenta z Hanną Surmą, o odkrycie syna z pozamałżeńskiego związku oraz o start w wyborach na prezydenta Polski!

Jesień to taka trochę dziwna pora roku. Niby świeci słońce,lecz raczej w jego promieniach trudno się opalić,co najwyżej można się ogrzać. Dla motorniczego to jednak trudny czas. Opadające liście z drzew,poranne mgły oraz częste opady deszczu tworzą trudne warunki do prowadzenia tramwaju.

Stadion Miejski przy ul. Bułgarskiej w Poznaniu był jedną z piłkarskich aren, na których rozgrywane były mecze EURO 2012. Jak doskonale pamiętamy, przed imprezą obiekt trzeba było kompletnie przebudować i dostosować do wymogów UEFA. Kolejne terminy były jednak przesuwane, a budżet inwestycji został ostatecznie przekroczony o dziesiątki milionów, toteż prezydentowi zarzucano niegospodarność i zapowiadano zawiadomienia do prokuratury. Mieszkańcy Poznania nigdy nie poznali prawdziwych przyczyn, które spowodowały, że budowa nie potoczyła się tak, jak zaplanowano na początku; a w zasadzie – że nie miała szans się powieść. Nikt bowiem nie miał dotąd odwagi powiedzieć wprost, że stadion powstał w miejscu przeklętym.

Zastanawiałem się długo nad zasadnością umieszczenia monumentu upamiętniającego Roberta Jaeckla wśród poznańskich pomników upadłych, gdyż pomnik ten nigdy nie został strącony z cokołu i przetrwał do czasów współczesnych. Pomnik pierwszego dyrektora poznańskiego zoologu symbolicznie upadał jednak kilkakrotnie i to sprawia, że zasługuje na miejsce wśród poznańskich upadłych monumentów.

Ten monumentalny, górujący nad otoczeniem pomnik zrośnie się szybko w świadomości mieszkańców Poznania z panoramą miasta. Minie zaledwie kilka lat i wszystkim, nawet tym, którzy nadawali mu kształt, będzie się wydawało, że pomnik powstańców wielkopolskich zawsze istniał i że zawsze przy zbiegu ulic Marchlewskiego i Gwardii Ludowej zdobił centrum miasta, upamiętniając zbrojny i zwycięski poryw ludu wielkopolskiego. Po upływie pewnego czasu trudno nawet będzie wyobrazić sobie, że przez blisko pół wieku nie było w Poznaniu pomnika poświęconego pamięci i tradycjom Powstania Wielkopolskiego.

Ulica arcybiskupa Antoniego Baraniaka biegnie wzdłuż południowego brzegu Jeziora Maltańskiego od ul. Jana Pawła II do ul. Chartowo. Znajduje się w dzielnicy Nowe Miasto, na terenie dwóch osiedli samorządowych: Rataj i Chartowa oraz trzech parafii: św. Rocha, św. Jana Jerozolimskiego za murami oraz Pierwszych Polskich Męczenników. Po północnej stronie ulicy rozciągają się tereny rekreacyjne rozlokowane wzdłuż Jeziora Maltańskiego z Hotelem Park, torem saneczkowym, stokiem Malta Ski czy Kopcem Wolności. Zaś południowa strona to wielkie obiekty handlowe – Galeria Malta, dealer samochodowy Karlik, centra biurowe oraz zabudowa mieszkaniowa, które sukcesywne wypierają przemysł i magazyny.

Pomnik Hipolita Cegielskiego odsłonięty został 19 września 2009 roku na niewielkim skwerze u zbiegu ul. Podgórnej i ul. Św. Marcin, przy placu Wiosny Ludów. Upamiętnia on jednego z najwybitniejszych poznańczyków, czołowego przedstawiciela pracy organicznej, współtwórcę polskiego, nowoczesnego patriotyzmu gospodarczego.

Na pierwszym z foteli ustawionych przed budynkiem głównym Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu zasiadł profesor Edward Taylor, na drugim zaś pojawił się jego uczeń – profesor Zbigniew Zakrzewski (1912-1992). Uczelnia oddała cześć temu ostatniemu już wcześniej, nadając sali 016 w Collegium Altum imię Zbigniewa Zakrzewskiego oraz fundując tam pamiątkową tablicę.

W przestrzeni polskich miast na przełomie XX i XXI wieku zauważyć można charakterystyczną tendencję ‒ pomnikowe postaci raczej nie są już stawiane na cokołach ani tym bardziej nie dosiadają spiżowych rumaków, a znacznie częściejskromnie przysiadają,na przykładna ławeczkach. Poznaniacy najchętniej sadzają na nich ludzi nauki i osoby szczególnie zasłużone dla miasta: najpierw, w 2010 roku, usiadł Heliodor Święcicki (pierwszy rektor Uniwersytetu Poznańskiego), dwa lata później profesor Józef Kostrzewski (archeolog), na kolejnej ławeczce, w roku 2013, Ignacy Łukaszewicz (twórca lampy naftowej), a w 2016 roku uhonorowano w ten sposób dwie osoby – Klemensa Mikułę (projektanta kompleksu Malta) oraz Józefa Dobosza (twórcę i komendanta Poznańskiej Szkoły Pożarniczej).

Spośród wniosków o zmianę nazw poznańskich ulic wpływających do Rady Miejskiej chyba najwięcej dotyczy postaci prezydenta Franklina Delano Roosevelta, który od 1945 r. patronuje ulicy na Jeżycach, słynącej z secesyjnych kamienic i rodziny Borejków.

Z okazji przypadającej w 1905 roku 100. rocznicy śmierci niemieckiego poety romantycznego Friedricha Schillera zawiązał się w Poznaniu komitet, którego celem było upamiętnienie tego jubileuszu.

„Jak Dąbrowski do Poznania po pruskim zaborze…” – takie słowa mogłyby znaleźć się w polskim hymnie narodowym, ale jego autor – Józef Wybicki – do Poznania posłać postanowił Stefana Czarnieckiego „po szwedzkim zaborze” i uznał pewnie, że byłoby zbyt wiele Poznania w hymnie, w którym zresztą nie pojawia się Warszawa, Kraków, Gdańsk, Lwów ani żadne inne polskie miasto. Poznań był bowiem pierwszym, do którego wkroczyły wojska napoleońskie, a na ich czele twórca polskich legionów we Włoszech – generał Jan Henryk Dąbrowski.

Większość pomników pruskich wzniesionych w Poznaniu przed I wojną światową głosić miało chwałę i ukazywać potęgę państwa niemieckiego. Upamiętniały one cesarzy, kanclerza, generałów oraz powierzone ich dowództwu oddziały. Na przełomie XIX i XX wieku pojawiło się w Poznaniu kilka postumentów memoratywnych, które sławiły zasłużone postaci. Pierwszym z nich było popiersie niemieckiego teoretyka gimnastyki -Friedricha Ludwiga Jahna.

Na początku XX wieku, kiedy w Poznaniu stawiano pomniki niemieckim cesarzom, generałom czy Żelaznemu Kanclerzowi, były one przewymiarowane i stały na wysokich postumentach. Wszystko po to, by podkreślić wielkość oraz swoistą „nadludzkość” uhonorowanych nimi postaci. Na początku XXI wieku zaś bohaterowie odlewani w brązie „zmniejszyli” się, osiągając nasze, zwyczajne rozmiary, zaczęli też „schodzić" z cokołów, a najwyraźniej „zmęczeni” wypinaniem się na piedestałach, coraz częściej… przysiadają, stając się nam bliżsi i bardziej… ludzcy.

Komunikacja tramwajowa wpisała się już na stałe w krajobraz naszego miasta. Plątanina przewodów energetycznych, szyn oraz mnogość sygnalizatorów tramwajowych - to nic nadzwyczajnego dla zwykłego Poznanianka. Poznań ,,Bimbą'' stoi – chciałoby się rzec!

Dawno, bardzo dawno temu, bo wkrótce minie 1000 latod tych wydarzeń, Bolesław Chrobry wyprawił się na Ruś, żeby na kijowskim tronie osadzić swego zięcia Świętopełka– najstarszego syna zmarłego władcy Włodzimierza.

Latem wschody słońca  bywają nie tyle fascynujące,co przed wszystkim inspirujące. Malownicze obrazy miasta,które budzi się do życia,opary mgły unoszące się nad Wartą czy błękit nieba dają zawsze nadzieję na to,że dzień będzie udany.

Legenda o diable, który kusił poznanióny nad Wartą nie jest jedynym przypadkiem, gdy moce piekielne starały się naruszyć spokój klasztoru poznańskich bernardynów. Dramatyczna sytuacja zdarzyła się także półtora wieku później. W Kronice Bernardynów poznańskich zapisana została dość lakonicznie.

Kościół pod wezwaniem św. Floriana znajduje się na Jeżycach, które dopiero od początku XX wieku są dzielnicą Poznania. W czasie, gdy świątynia była wznoszona, Jeżyce były podpoznańską osadą, ale – jak pokazują dzieje kultu św. Floriana – nie ma w tym nic dziwnego, bo męczennik ten nie lubił wielkich miast i zwykle wiązał się z podmiejskimi lokalizacjami. Jego grobowiec znajdował się przecież w kościele św. Wawrzyńca, za murami Rzymu, gdy jego relikwie przywieziono do Krakowa, także nie przekroczyły one bram miejskich, a świątynia mu poświęcona wzniesiona została na podkrakowskim Kleparzu. W tym kontekście nie dziwi, że na swoją poznańską rezydencję św. Florian nie wybrał śródmieścia, ale podmiejską wieś Jeżyce.

Mijam często ludzi oczekujących na ,,swój”tramwaj. Zlepek postaci stojących gęsto, jeden przy drugim,a nieraz pojedynczo,niczym  liście rozrzucone przez podmuch wiatru  i ułożone nie symetrycznie na pobliskich skwerach. Po kilkunastu latach i milionach takich mijanek ,potrafię bezbłędnie czytać treści ich twarzy. Bywają często zasępione,ale nie smutne. Zatroskane i zniecierpliwione z rozbieganymi oczami, które spoglądają posępnie w moją stronę. Wiem wtedy na pewno,że nastąpi krótkie ,,spięcie”z takim pasażerem.

Zdjęcie pulchnej dziewczyny w bamberskim stroju ludowym, z dwiema konwiami zawieszonymi na nosidłach (tzw. szońdach) to jeden z najbardziej popularnych obrazków z Poznania. Bamberka – obok sylwetki poznańskiego Ratusza,  koziołków oraz Okrąglaka – to najbardziej rozpoznawalny symbol Poznania.

Pomnik Pożegnanie Marii zwane też Pożegnaniem Wacława z Marią to nieistniejąca już rzeźba plenerowa, powstała pod koniec lat trzydziestych, której autorem był profesor Stanisław Jagmin, od 1920 roku kierownik Wydziału Rzeźby i Ceramiki w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, a w latach 1925-1936 dziekan Wydziału Ceramiki.

Ostatnim spośród pruskich pomników imperialnych wzniesionych w Poznaniu był monument upamiętniający postać feldmarszałka Augusta von Gneisenau, usytuowany pomiędzy wzgórzem św. Wojciecha a wzgórzem winiarskim, na którym znajdowała się największa pruska budowla militarna – Fort Winiary.

Zawiłe były dzieje powstania w Poznaniu kolejnego pruskiego pomnika imperialnego. Jego perypetie zaczęły się od decyzji cesarza Wilhelma II, który podczas Dni Cesarskich w Poznaniu, w sierpniu 1902 roku zasugerował, by na miejscu zwolnionym przez studnię Priesnitza, postawić nową fontannę, która stałaby się obiektem organizującym przestrzeń skrzyżowania al. Wilhelmowskiej (ob. al. Marcinkowskiego) oraz ul. Fryderykowskiej [ob. ul. 23 lutego]. Krajowa Komisja Sztuki, dysponująca środkami na wspieranie młodych artystów, wyasygnowała kwotę 30.000 marek i zamówiła u młodego berlińskiego rzeźbiarza Reinholda Felderhoffa statuę rzymskiego legionisty.

Kult żelaznego kanclerza Otto von Bismarcka rozpoczął się w Niemczech w 1867 roku, kiedy to – po pokonaniu Austrii – Prusy stały się absolutnym hegemonem wśród państw niemieckich. Kolejne miejscowości nadawały kanclerzowi tytuł honorowego obywatela, a na miejskich placach pojawiały się jego pomniki. W 1895 roku – świętujący swoje 80 urodziny – Bismarck był już honorowym obywatelem ponad 400 niemieckich miast. Na początku XX wieku, w miastach Rzeszy Niemieckiej oraz w koloniach, stało już ponad 500 jego pomników. Fala uwielbienia omijała jednak wschodnie prowincje państwa Hohenzollernów – Bismarck nie był honorowym obywatelem Poznania, Szczecina czy Gdańska, a miasta na terenie Prus, Pomorza, Śląska oraz Wielkopolski nadały mu łącznie mniej honorowych obywatelstw niż miasta małego księstwa Sachsen-Weimar.

We wrześniu 1902 roku cesarz niemiecki Wilhelm II Hohenzollern miał przyjechać do Poznania. Nie miała to być jednak zwykła robocza wizyta, taka jak te z 1889 czy 1893 roku, ale oficjalna kilkudniowa ceremonia zwana „Dniami Cesarskimi”. Rytuał związany z uroczystym goszczeniem władcy przez miasto zakładał, że wizyta monarchy zogniskowana będzie wokół jakiegoś centralnego wydarzenia. W przypadku pierwszych poznańskich „Dni Cesarskich” miało to być odsłonięcie pomnika przedwcześnie zmarłego cesarza Fryderyka III, którego synem był panujący wówczas pruski monarcha Wilhelm II.

Wiosną zazwyczaj powraca nam chęć do życia. Po zimowym chłodzie, promyki słońca działają ożywczo na całą przyrodę. Skoro stanowimy jej integralną część to i w nas budzą się uśpione ,,instynkty”.

Wojna francusko-pruska z lat 1870-1871 upamiętniona została w Poznaniu kilkoma pomnikami. Pierwszy – pomnik poznańskich żołnierzy poległych w tej kampanii – nazywany był potocznie pomnikiem cesarza Wilhelma I. Drugi – pomnik 6 Pułku Piechoty – funkcjonował powszechnie jako pomnik Grenadierów. Był jednak w Poznaniu jeszcze jeden monument, który upamiętniał żołnierzy poległych w tej wojnie… Pomnik Jeńców Francuskich.

Kolejny poznański pomnik sławiący siłę pruskiego oręża odsłonięty został 10 lat później, bo w dniu 6 sierpnia 1899 roku. Był nim ponad trzynastometrowy obelisk wzniesiony pośrodku placu strzelniczego piechoty, znajdującego się pomiędzy obecnymi ulicami Bukowską i Grunwaldzką, w pobliżu kasyna wojskowego przy ul. Szylinga.

Wielu znajomych i przyjaciół z zaciekawieniem,a nieraz z rumieńcem na twarzy wsłuchuje się w historie opowiadane przeze mnie -motorniczego poznańskiego tramwaju.

Pomnik Cesarza Wilhelma I został odsłonięty w Poznaniu u schyłku XIX wieku, 22 września 1889 roku. Wilhelm I nie był jednak pierwszym niemieckim władcą, który miał być uhonorowany pomnikiem w centrum Poznania.

Za oknami już wiosna, i w mym sercu maj
zieleń bujnie rozkwita
więc mi uśmiech swój... daj

Ostatnio sporo dyskutuje się o nowych pomysłach na strefę Tempo 30 w Poznaniu. Podobne projekty w całej Polsce również rodziły kontrowersje. Jednak po dobrej realizacji strefy, np. w Gdańsku, gdzie strefę uspokojonego ruchu wprowadzono na sporym obszarze, można przeczytać wiele pozytywnych opinii odnośnie jej funkcjonowania. W Poznaniu dyskusję zdominowały dwa argumenty: pierwszy dotyczy ograniczania miejsc parkingowych, drugi, przeciwstawny, dotyczy szerokości chodnika.

Dzisiejszy tekst to właściwie zbiór ciekawostek o Poznaniu. Pewnie niektóre propozycje z owej dziesiątki są Wam doskonale znane, ale mam nadzieję, że choć w części Was zaskoczę.

Dawno, dawno temu, a może nie tak całkiem dawno, gdy nie znano jeszcze karty ,,Peka", a podróż komunikacją miejską nie była tak wygodna jak dziś, zdarzały różne , nieraz bardzo komiczne sytuacje.

Poznań w okresie renesansu mógł poszczycić się kilkunastoma wybitnymi lekarzami, którzy mieszkali wówczas w tym mieście, a których sława docierała do odległych zakątków Europy. Duży postęp dokonał się także w dziedzinie czystości miasta i dbałości jego mieszkańców o czystość, choć na tym polu wiele spraw nie udało się uregulować, o czym świadczą liczne epidemie nawiedzające gród Przemysła.

Władze Poznania chcą wprowadzić wokół Starego Rynku tzw. strefę uspokojonego ruchu. Dlaczego "tzw."? Bo pod tą piękną nazwą kryje się również zamiar likwidacji około 160 miejsc postojowych, a to oznacza problemy dla mieszkańców Starego Miasta oraz dla znajdujących się w ścisłym centrum Poznania firm.

Wszyscy znamy postać Starego Marycha. Przedstawiająca go rzeźba uliczna stała się jednym z symboli Poznania i trafiła na okładki przewodników. Dziś trudno sobie wyobrazić nasze miasto bez tego starego poznaniaka stojącego (a raczej „idącego”) u zbiegu ulicy Półwiejskiej, Strzeleckiej i placu Wiosny Ludów. Pomnik Starego Marycha jest już z nami dokładnie 16 lat!

Akcja legendy, którą Anna Plenzler zanotowała pod tytułem O lekarzu Strusiu i panience, rozgrywa się w połowie XVI wieku w Poznaniu, a sprężyną narracji uczyniona została ciotka Matylda, która z okazji Bożego Narodzenia przybyła do Poznania, by świąteczny czas spędzić z bratem, jego żoną, a przede wszystkim z ich nastoletnią córką Halszką, jej ukochaną chrześniaczką.

Za okami już wiosna, słonko leniwie każdego poranka,,siłuje” się z pochmurnym niebem.
Dzień staje się coraz dłuższy, a i przyroda budzi się powoli do życia. Zwierzęta baraszkują po ostępach leśnych w poszukiwaniu lub właściwie - polowaniu na zdobycie pożywienia. W ludziach też ujawniają się niekiedy uśpione i przez okres zimowy, może trochę spowolnione - odruchy chęci witalnych ( nie mylić z chuciami).

Prezydent Jaśkowiak zdecydował że nowym dyrektorem Galerii Miejskiej Arsenał będzie prof. Marek Wasilewski. Decyzję podjął wbrew rekomendacji komisji konkursowej, która stosunkiem głosów 5:4 wskazała Piotra Bernatowicza. Co więcej, w swoim opublikowanym oświadczeniu ani słowem nie wspomniał o odchodzącym dyrektorze. No i finalnie zaprzeczył hasłu, które nieraz podkreślał, że jest mu bliskie - Poznań jako miasto otwarte.

Zdecydowałem, że stanowisko dyrektora Galerii Miejskiej Arsenał powierzę profesorowi Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, Markowi Wasilewskiemu.

Komunikacyjne zmiany, które systematycznie wprowadzane są w Poznaniu mają jeden zasadniczy cel- odebrać centrum miasta samochodom i oddać je mieszkańcom. I bardzo dobrze!

Słowo plac pochodzi od niemieckiego słowa platz, co oznacza puste miejsce. Głębsze źródła etymologiczne doprowadzą nas do łacińskiego słowa platea, czyli szerokiej ulicy. Polskie znaczenie słowa plac mieści się gdzieś pośrodku. U nas place, to bowiem albo całkowicie pozbawione życia puste miejsca, albo też parkingi, gdzie najlepiej czują się samochody – niczym na szerokiej ulicy.

Sopot chce przyjąć 10 sierot z Aleppo. Podobnie Gdańsk. O tym samym myśli również kilka innych miast. Wrocław i to z inicjatywy PiS, być może finansowo pomoże mieszkańcom Aleppo. A co zrobi Poznań? I czy zrobić coś w ogóle powinien?

Gdy zejdziemy około dwieście metrów w dół ulicą Romka Strzałkowskiego, dotrzemy do ślepego zaułka prowadzącego na podwórza komendy wojewódzkiej policji. Uliczka ta nosi imię Petera Mansfelda – piętnastoletniego bojownika powstania węgierskiego, który został skazany na śmierć. Wyrok wykonano, gdy tylko uzyskał pełnoletniość.

Mamy zimę. Chłodne noce, mroźne poranki i dni z promykami słońca, które raczej nie skłaniają do opalania,a jednak dają nadzieję na rychłą wiosnę. Nastał ciężki czas dla osób bezdomnych. W poszukiwaniu ciepłego i przytulnego kąta,podróżują tramwajami i autobusami. Czasem brudni i niechlujni, a na pewno niewyspani,opuszczeni oraz zapomniani przez swych najbliższych i otaczający świat.

Przykład poznańskiej parafii świętego Jana Jerozolimskiego pokazuje, jak można sporne kwestie finansowe z władzą publiczną załatwiać i o nich mówić. To dobry znak. Znakomita wiadomość nie tylko dla kościoła Poznańskiego. Oby inne diecezję wziął sobie do serca ten przykład.

Dąbrówka, zwana częściej Dobrawą, była córką króla czeskiego Bolesława I Srogiego z dynastii Przemyślidów. Jej stryjem był św. Wacław, a siostrą św. Mlada. Nie znamy daty jej urodzenia – na kartach historii pojawiła się około 965 r., kiedy to wydano ją za piastowskiego księcia Mieszka I, wieńcząc zawiązany właśnie sojusz polsko-czeski.

Panie Macieju! Niech się Pan trzyma! Mam nadzieję, że Pan wróci!

Nowa reforma systemu polskiej oświaty podpisana została 9 stycznia 2017 r. przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę i jest już faktem. Prezydent Poznania Jacek Jaśkowiak napisał w związku z tym list do dyrektorów i rodziców poznańskich szkół.

Gdybym był radnym Rady Miasta Poznania głosowałbym przeciw takiej propozycji. Poznańska Rada Miasta zdecydowała wczoraj, że samorząd poznański będzie dopłacał parom Poznaniaków, którzy zdecydują się na procedurę in vitro. Uważam to za niedobrą decyzję. Za decyzje złą.

W niedzielę w wieku 92 lat zmarła Alina Kasprowicz, Poznanianka, osoba piękna, szlachetna i bezkompromisowa, która całe swoje zawodowe i prywatne życie poświęciła opiece nad zwierzętami. 

Jest to po prostu instruktaż jak instytucje kościelne nie powinny reagować na takie sytuacje. Ksiądz Rzecznik swoimi wypowiedziami formułuje wobec czytelników w zasadzie tylko jeden komunikat: A weźcie wy się wszyscy od nas odczepcie!

Mikołaj Kopernik urodził się 19 lutego 1473 r. w Toruniu, a zmarł 21 maja 1543 r. we Fromborku. Był polskim astronomem, najbardziej znanym z przełomowego dzieła O obrotach sfer niebieskich (De revolutionibus orbium coelestium, 1543), w którym szczegółowo wyłożył heliocentryczną koncepcję Wszechświata. Jego ustalenia stały się podstawą jednej z najważniejszych rewolucji naukowych, nazywanej przewrotem kopernikańskim.

Niewielu poznaniaków pamięta, że Stary Marych prowadzący swój rower zatrzymać miał się pierwotnie na Łazarzu, gdzie mieszkał, przy skwerze zwanym lejkiem łazarskim. Inicjatorzy pomnika poznańskiej gwary pragnęli jednak, by pojawił się on w bardziej reprezentacyjnym miejscu i dlatego ostatecznie stanął u wylot Półwiejskiej, tuż przy pl. Wiosny Ludów.

Jacek Jaśkowiak prowadzi doping na stadionie Lecha. Tadeusz Dziuba przemawia na manifestacji KOD, Jarosław Kaczyński otrzymuje honorowe obywatelstwo miasta Poznania a marszałek Woźniak wspólnie z wojewodą organizują rocznicowe obchody.

Od ogłoszenia programu Prawa i Sprawiedliwości dla Poznania minęło kilkanaście dni. W najbliższych tygodniach być może poznamy kandydata tej partii na Prezydenta Poznania. Jest to więc dobry moment, by okiem społecznika odnieść się do wspomnianych 10 punktów.

Pracując już dobrych kilka lat jako motorniczy często przytrafiały mi różne, nie zawsze wesołe sytuacje. Ludzie potrafią zaskoczyć, najczęściej po spożyciu alkoholu. Zdarza się, że bywają agresywni, aroganccy i wulgarni, a niekiedy uprzejmi, weseli i uczynni.

Może i to trochę przewrotny tytuł, bo wielu Czytelnikom może wydawać się to niemożliwe. Ale wbrew pozorom idea ma spore szanse na powodzenie. I wystarczy naprawdę niewiele.

Spór o Powstanie Wielkopolskie i jego tegoroczne podwójne obchody to dowód na to, że dzielą nas obecnie nie tylko sprawy bieżące, historia, ale również jej celebrowanie. Bo w całej sprawie nie chodzi już tylko o apel smoleński.

Gdyby robotnicza protestacja szła dzisiaj od rynku Jeżyckiego w kierunku Śródmieścia, to z pewnością zatrzymałaby się przy kamienicy u zbiegu ul. Dąbrowskiego i ul. Strzałkowskiego, naprzeciw kina Rialto.

Dębiec jest kolejną – po Chwaliszewie, Wildzie i Jeżycach – dzielnicą Poznania, której nazwa wywodzi się z opowieści o założycielu, którego imię dało początek jej określeniu. Tym razem nie jest to jednak postać mityczna (jak krawiec Chwaliszewa), legendarna (jak rycerz Jeż), ani anonimowa (jak rolnik Wilda), ale historyczna – wójt poznański Michał Czenpiński.

Poniżej oświadczenie radnej Katarzyny Kretkowskiej wygłoszone na sesji Rady Miasta Poznania w dniu 13 grudnia 2016 roku.

Bywają w naszym życiu historie, które pozostawiają w nas niesmak, a może nawet pewnego rodzaju odrazę i ,,piętno”.Postanowiłem się z Wami podzielić moimi spostrzeżeniami,przeżyciami i obserwacjami  związanymi z wykonywanym zawodem, czyli mój świat zza szyb tramwaju.

Szanowni Mieszkańcy Stołecznego Miasta Poznania, Znane są już wyniki tegorocznej edycji Poznańskiego Budżetu Obywatelskiego. Na mój projekt "Rewaloryzacja Cmentarza Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu" swój głos oddało 557 osób (21. wynik na 42 projekty ogólnomiejskie).  

Jeden z najbardziej urokliwych i malowniczych zakątków naszego miasta – Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu – to miejsce szczególnie bliskie sercu każdego Poznaniaka. To urosła w ostatnich latach do rangi narodowych nekropolia kryjąca prochy wybitnych córek i synów wielkopolskiej ziemi – prezydentów Poznania, pierwszego dowódcy Powstania Wielkopolskiego, wybitnych społeczników, naukowców, artystów i pisarzy. Niestety wiele spośród zabytkowych nagrobków wciąż niszczeje czekając na lepsze czasy.

Organizatorem naszego spotkania był nie tylko poseł Jakub Rutnicki, ale przede wszystkim był nim - jako inicjator i pomysłodawca, człowiek który jako pierwszy wyszedł z tym pomysłem – nieoceniony i niezmordowany szef szamotulskiej Platformy Obywatelskiej Maciej Trąbczyński. 

Jedno jest pewne. Jeśli Jacek Jaśkowiak stanie niebawem w jednym rzędzie obok Hanny Zdanowskiej, Krzysztofa Żuka, czy Pawła Adamowicza, czyli w sytuacji używania aparatu państwa do rozprawy z legalnie wybranymi prezydentami dużych miast, a i ja i Jacek jesteśmy przekonani, że tak się stać może, to może liczyć na moje twarde wsparcie. Na to, że na ile mogę to będą go do ostatka bronił.

Przed kilkoma laty na Górze Przemysła w Poznaniu zbudowana została replika zamku królewskiego z czasów króla Przemysła II. Inicjatywa ta wzbudziła wiele kontrowersji, a budynek nie jest właściwie nawet repliką, gdyż nikt nie wie, jak średniowieczny, poznański zamek naprawdę wyglądał. Liczni poznaniacy protestowali przeciwko tej inwestycji, twierdząc, że przypomina ona bardziej zamek Gargamela i nie jest miastu potrzebna. Argumentowali wreszcie, że nowy, średniowieczny zamek królewski będzie się źle komponował z renesansowym ratuszem i rynkowymi kamieniczkami. Krytycy zapomnieli jednak, że cała Góra Przemysła, na której zamek wzniesiono, od początku źle komponowała się z Poznaniem. Jej obecność była dla mieszkańców miasta tak irytująca, i to od niepamiętnych czasów, że stworzyli nawet legendę, która wyjaśniała jej pojawienie się w centrum miasta, działaniem diabelskich mocy.

Regionalnym wypiekiem, z którego słynie Poznań, są rogale świętomarcińskie, dzisiejsza opowieść dotyczy jednak innego, lokalnego smakołyku, który przez poznaniaków kojarzony jest właśnie z okresem Wszystkich Świętych. Poznańskie „rury”, zwane też „dachówkami”, a przed wojną „trąbami”, właśnie na przełomie października i listopada sprzedawane są z przenośnych kramików, rozstawionych przed bramami wszystkich poznańskich nekropoli.

Nie jestem fanką piłki nożnej i skłamałabym pisząc, że kibicuję Lechowi Poznań. Trudno bowiem dopingować, nie oglądając meczów. Teoretycznie zatem należę do grupy mieszkańców, która mogłaby prezydentowi Jaśkowiakowi bić brawo. Tego jednak nie robię i gratulować nie zamierzam.

W drugiej połowie listopada poznaniacy będą mogli oddać swój głos na projekty zgłoszone do Poznańskiego Budżetu Obywatelskiego na 2017 r. Proszę wybaczyć, ale pozwolę sobie na odrobinę prywaty, jestem bowiem autorem wniosku Poznańskie legendy – szlak kulturowy, który zakłada swoiste ożywienie legend naszego miasta i wpisanie ich na stałe w tkankę miejską. Pomysł ten warto promować i zrealizować, w czym upewniły mnie wyniki poprzedniej edycji PBO, w której zyskał poparcie ponad półtora tysiąca osób, a do wejścia w fazę realizacji zabrakło mu zaledwie 100 głosów. Mam nadzieję, że w tym roku się uda.

Podobno jeszcze za panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, na szczycie wieży poznańskiego ratusza, tam gdzie dziś znajduje się blaszany orzeł, umieszczone były podobizny trzech braci: Lecha, Czecha i Rusa. Dzisiaj o legendarnych założycielach miasta przypomina rzeźba przedstawiająca trzy głowy nakryte wspólnym kapeluszem, która znajduje się na południowej sterczynie ratuszowej attyki.

Dobre samo się pochwali – z takiego założenia wychodzili pragmatyczni mieszkańcy Poznania, którzy krzątali się zawsze wokół swoich codziennych spraw, dbali o swoje rodziny i domostwa, a nigdy nie przywiązywali nadmiernej wagi do autopromocji swojego regionu ani tym bardziej do upowszechniania legendarnych opowieści, jakie przez stulecia ukształtowały oryginalny charakter Wielkopolan. Mieszkańcy innych regionów: Mazowsza, Galicji czy nawet Wileńszczyzny – nawet gdy mieli znacznie mniej osiągnięć – to do perfekcji opanowali sztukę opowiadania o swojej niezwykłości. I tak krakowskie, warszawskie czy litewskie podania, ballady i romanse zyskały status ogólnopolskich, a poznańskie popadły w zupełne zapomnienie.

Poznań słynie z rzetelności, staranności, oszczędności i porządku, ale w jednej dziedzinie  włodarze naszego nowoczesnego, zadbanego i gospodarnego miasta wykazywali zawsze wyjątkową niefrasobliwość. Nie dbali nigdy szczególnie o potencjał kulturowy miasta, nie zabiegali o promowanie ludzi kultury ani wydarzeń kulturalnych odbywających się w Poznaniu, nie troszczyli się wreszcie o to, by nasze miasto chlubiło się opowieściami, na których zostało ufundowane, poprzez które mogłoby być rozpoznawane, dzięki którym mogłoby być sławne i niezwykłe.

Dawno już nie napisałem żadnego tekstu z serii „Ranking”. Pora wiec nadrobić zaległości. Dziś wybrałem dziesięć najpiękniejszych, moim zdaniem, ulic Poznania.

Pomnik Poległych w Powstaniu Poznańskim upamiętania osoby, które poniosły śmierć podczas wydarzeń, jakie rozegrały się na poznańskich ulicach od 28 do 30 czerwca 1956 roku. Zlokalizowany jest przy ulicy Jana Kochanowskiego, gdzie znajdowały się budynki Urzędu Bezpieczeństwa i miały miejsce najcięższe walki.

Po czarnym proteście, już pod biurem PiS, doszło do konfrontacji protestujących z policją. Kto zaczął musimy wierzyć na słowo. Chcę jednak podkreślić, że nie podoba mi się ani rzucanie racami i kamieniami, ani okładanie pałkami. W konfrontacji z siłami porządkowymi w takim momencie obywatele są jednak, wydaje się, na przegranej pozycji. Trzeba więc powiedzieć kilka słów prawdy o poznańskiej policji i sytuacji ze św. Marcina, z poniedziałku.

Kilkakrotnie wspomniałem, że chodzi mi o niektórych dziennikarzy Gazety i że te komentarze są zjawiskiem smutnym. Że są one lustrzanym odbiciem tożsamościowego podejścia braci Karnowskich. Może to też wypada doprecyzować, że te Facebookowe komentarze są takim lustrzanym odbiciem, a nie Gazeta, jako taka. Z takiej oceny tychże komentarzy się nie wycofuje. Za takie właśnie, lustrzana odbicie je  uważam.

Kiedy bowiem czytam, że jeden z jej dziennikarzy zarzuca na Facebooku poprzedniemu prezydentowi Poznania, że „zasrał miasto galeriami handlowymi”, a drugi zarzucając mi, też na Facebooku, że w moim wywiadzie opowiadam brednie, sztorcuje swego kolegę że mnie wystarczająco nie kontruje, to mam wrażenie że czytam Portal braci Karnowskich, a nie dziennikarzy Gazety Wyborczej.

Nie wezmę udziału w Marszu Równości, ale mówienie o tym, że jestem homofobem, czy że nie mam szacunku dla ludzi homoseksualnych, jest jakimś nieporozumieniem.

Wczoraj – przed biurem PiSu w Poznaniu – odbyła się demonstracja przeciwników tego projektu. Muszę powiedzieć, że oglądałem ją z pewnym rozbawieniem.

Z dużym niesmakiem przeczytałem oświadczenie środowisk prawicowych dotyczące trwającego Poznań Pride Week 2016 i Marszu Równości, który odbędzie się w sobotę 24 września. Pisanie o degeneracji, dewiacji czy o ideologii niszczącej normy etyczne to doskonały przykład na brak szacunku do innych poglądów.

Współczesna architektura sakralna ma zazwyczaj więcej krytyków, niż entuzjastów. Budowniczym nowoczesnych kościołów zarzuca się, że tworzą jakieś dziwactwa całkowicie oderwane od tradycji. W Poznaniu nie brak ciekawych a zarazem kontrowersyjnych przykładów współczesnego budownictwa sakralnego. Czy jednak wszystkie zasługują na krytykę?

Przyznam szczerze, że niemałym zaskoczeniem była dla mnie interpelacja złożona przez radnego Michała Grzesia ws. hałasu z Ligowca. Grupa mieszkańców lub mieszkaniec – tego nie wiemy, zwrócił się do radnego, pisząc: „Uważam, że czas wysłać lotników do diabła”. Szanowni oburzeni, odpowiadam. Nie do diabła, a do Kąkolewa. Za cztery lata. I nie wszystkich to cieszy.

To już kolejny tekst w serii „ranking”. Tematyką tego odcinka są poznańskie kościoły. Nie muszę chyba pisać, jak trudno było skompletować tę listę, nie dlatego, że nie było z czym wybierać, ale przeciwnie – pięknych i cennych kościołów w Poznaniu nie brakuje.

Nie mam antymotoryzacyjnej obsesji! Po prostu chciałbym odkorkować Poznań. To będzie długi a – dla niektórych – może i bolesny proces. Patrząc na nasze ulice, nie widzę innego wyjścia. Europejskie miasta dawno już poszły tą drogą.

Jak wszyscy pamiętamy, w sierpniu zeszłego roku odbyła się ostatnia poznańska edycja festiwalu filmowego Transatlantyk, który bezpiecznie cumuje teraz w Łodzi. Dziś, dokładnie rok później, nadarza się znakomita okazja, by Łódź odwdzięczyła się Poznaniowi za tę wielką, międzynarodową imprezę, którą jej przygotowaliśmy i podarowała nam niezwykłą fontannę, której zresztą i tak bardzo chce się pozbyć.

Wydaje się może na pierwszy rzut oka, że to na tyle odległe dzielnice, iż łączenie zmian na nich w jeden tekst jest co najmniej ryzykowne. A jednak i tutaj i tam rozwiązania transportowe wprowadzone, lub takie, które wprowadzone mają zostać w najbliższych miesiącach to kwestia tych samych problemów i lepszych lub gorszych pomysłów. W końcu miasto to naczynia połączone. To co się dzieje w centrum nie pozostaje bez wpływu na przedmieścia i na odwrót.

Na poznańskich Jeżycach, przy ul. Gajowej znajduje się Pomnik Ofiar Czerwca 1956 upamiętniający pracowników miejskiej komunikacji, którzy zginęli w trakcie czerwcowych wydarzeń.

Dwudniowe obchody OnR to już naprawdę nie przelewki. Siedzi dziennikarz, sprawdza pocztę pracowniczą, a tam dumni organizatorzy święta chwalą się, że to dzięki wielkiemu zainteresowaniu święto OnR będzie teraz nie jedno ale dwudniowe!

Z dużą satysfakcją śledzę dyskusję, jaka rozgorzała wokół konkursu na graficzną formę hasła "Wolne Miasto Poznań". Potwierdza ona moje przekonanie, że promocja Miasta powinna być przedmiotem publicznej debaty. Stawiam na twórczy ferment, a nie na kosztowne kampanie wymyślane przez agencje reklamowe.

Mimo niepotrzebnej politycznej zawieruchy i wielu niefortunnych zdarzeń Krystyna Janda dotarła do Poznania wraz ze swymi spektaklami. Na miejscu niektórych dyrektorów rozgłośni radiowych paliłbym się dziś ze wstydu! A Janda? Janda wspaniała!

Pobyt Krystyny Jandy w Poznaniu obnażył prawdę starą jak świat. To co robią włodarze miasta jest pod obstrzałem, a każde posuniecie władzy to odpowiednio argumenty w rękach zwolenników jak i przeciwników prezydenta Jaśkowiaka. Szkoda tylko że zapomina się o tym, że Krystyna Janda jako znakomita aktorka, reżyserka spektakli, które ogląda co roku wielotysięczna publiczność nie ma wiele wspólnego z tym, jakie relacje i nastroje panują w Poznaniu.

Mieszkańcy Dębca korzystający z Poznańskiego Roweru Miejskiego byli zaskoczeni faktem, że ich stacja zniknęła. Teraz – po fakcie, Zarząd Transportu Miejskiego przeprasza, przyznając, iż taka sytuacja nie powinna mieć miejsca. O co chodzi?

Pomnik Ofiar Czerwca 1956, zwany potocznie Poznańskimi Krzyżami, jest jednym z najbardziej charakterystycznych monumentów Poznania, wręcz jego ikoną. Odsłonięty został 28 czerwca 1981 roku na placu Mickiewicza, w 25. rocznicę Czarnego Czwartku.

XXI wiek. Wielu ludzi, choć nie wszyscy, posiada umiejętność czytania i pisania. Odsetek tych, którzy wierzą, iż Ziemia jest płaska, w Polsce, to chyba nawet nie procenty a promile. Natomiast, szefowa kancelarii premiera „nie boi się powiedzieć”, że Państwo Polskie ma pakt ze zmarłym człowiekiem dotyczący ochrony na ŚDM… co tu się dzieje?!

Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego przy ul. Roboczej 4 były kolejnym zakładem pracy, którego pracownicy dołączyli się do robotniczej demonstracji w czerwcu 1956 roku. Przypomina o tym tablica umieszczona przy bramie prowadzącej do tych zakładów. Odsłonięta została – tak jak większość wildeckich tablic – w dniu 27 czerwca 1981 roku, w ramach obchodów 25. rocznicy Poznańskiego Czerwca, w przeddzień głównych uroczystości, podczas których odsłonięto Poznańskie Krzyże na placu Mickiewicza.

Z okazji 60. rocznicy Poznańskiego Czerwca na gmachu Zakładów Cegielskiego pojawiła się kolejna tablica upamiętniająca te pamiętne wydarzenia. Płyta ma kształt mapy Poznania,  na której umieszczone zostały stylizowane Poznańskie Krzyże oraz grupa protestujących robotników z transparentem „Żądamy chleba”. Motyw ten pochodzi z jednego z najsłynniejszych zdjęć z wydarzeń Poznańskiego Czerwca’56.

Najpiękniejszy Festiwal na świecie dobiegł końca. Czy za rok oficjalnie się odbędzie, tego dziś nie wie nikt. Ale są znaki na niebie i ziemi, które mówią, że nawet dobra zmiana ma w sobie odrobinę serduszka.

Kto pierwszy ten lepszy, a przecież nie od dziś wiadomo, że to najlepsi dostają się na studia. I taką oto formę pozyskania studentów wybrała poznańska Akademia Wychowania Fizycznego. Faktem jest, że mury uczelni zostaną wypełnione najbardziej zdeterminowanymi i nie bojącymi się wyzwań, studentami. Ciekawe tylko czy tej determinacji wystarczy do pierwszego egzaminu sprawdzającego nie tylko refleks, ale i wiedzę.

Kolejny obelisk upamiętniający wydarzenia Poznańskiego Czerwca znajduje się przy bramie głównej zakładów HCP, przy ul. 28 Czerwca 1956 roku, z której wyruszyła wielka robotnicza demonstracja. Jej początek zanotował poeta Ludwik Grygiel w swym wierszu „O prawo do ludzkiej godności”:

Synagoga przy ulicy Wronieckiej w Poznaniu będzie hotelem. O tym, czy tak powinno się stać, czy bożnica jest własnością gminy żydowskiej i tylko ona ma prawo decydować co będzie się znajdować w budynku napisano już kilka tekstów, przeprowadzono sporo  rozmów. Wciąż dźwięczny dzwonek ostrzegający, że jeszcze nie jest za późno, że można by inaczej.

Publiczne wyrażanie poglądów traktuję jako element demokracji, o którą jako społeczeństwo walczyliśmy latami. Jednak po głównej uroczystości obchodów 60. rocznicy Powstania Poznańskiego Czerwca 1956 roku mocno ubolewam, że zakłóciły ją gwizdy i obraźliwe okrzyki. Część uczestników tej ceremonii nie zebrała się pod Poznańskimi Krzyżami z zamiarem uczczenia ofiar i złożenia hołdu Bohaterom Poznańskiego Czerwca’56.

Kilkadziesiąt metrów dalej, przed budynkami dyrekcji HCP przy ul. 28 Czerwca 1956 r., znajduje się obelisk „Pamięci Cegielszczaków”, który był pierwszym pomnikiem honorującym ofiary Poznańskiego Czerwca. Odsłonięty został w 1963 roku, zaledwie 7 lat po tych tragicznych wydarzeniach.

Trzeba być naiwnym, by sądzić, że prof. Mikołajczak, jeśli tak postanowi, nie wywalczy w Warszawie zmian w prawie, dzięki którym pomnik Wdzięczności będzie mógł stanąć na Malcie. Nie takie zmiany wprowadza w życie PiS - rozmowa z Janem Filipem Libickim, senatorem PO z okręgu obornicko-wolsztyńskiego i członkiem Społecznego Komitetu Odbudowy Pomnika Wdzięczności, b. szefem PiS w Poznaniu.

Poznań nie jest jedynym miastem, w którym nie powstanie Strefa Kibica. Podobnie będzie w wielu innych polskich miastach. Niezwykle rzadko zdarza mi się zgodzić z działaniami prezydenta Jacka Jaśkowiaka, jednak decyzję w sprawie strefy kibica w pełni rozumiem.

Poznański Czerwiec 1956 roku uchodzi za pierwszy spośród tzw. „polskich miesięcy”. W rzeczywistości były to zaledwie trzy dni, które wstrząsnęły nie tylko Polską, ale i całym blokiem komunistycznym. Przerażenie ówczesnych rządzących wzbudził fakt, że tymi, którzy zbuntowali się przeciwko władzy ludowej, byli przedstawiciele klasy robotniczej, pracujący w największych zakładach przemysłowych Poznania. Opuścili stanowiska pracy i wyszli na ulice, by wyrazić swój sprzeciw przeciwko dyktaturze proletariatu, która sprawiła, że żyli upokarzających warunkach, podczas gdy zewsząd słyszeli, że są awangardą społeczeństwa i są w tym ustroju najważniejszą klasą społeczną.

Paryż ma wieżę Eiffla, Londyn Tower Bridge, Rzym Koloseum, Moskwa Sobór Błogosławionego Wasyla, Berlin Bramę Brandenburską, a Poznań? No właśnie, czy stolica Wielkopolski ma jaki symbol, który nieodmiennie kojarzy się z nią? A może jest ich kilka? Oto moja lista 10 symboli Poznania.

Trudności w uzyskaniu pozwolenia na budowę trwały latami. Komitet budowy nie przejmując się brakiem akceptacji ze strony Magistratu, rozpisał konkurs na projekt pomnika. Co więcej, władze komitetu postanowiły przenieść konflikt do Warszawy i za pośrednictwem tamtejszych instytucji wpłynąć na poznańskie władze – ta relacja nie dotyczy wydarzeń aktualnych, lecz lat 20. ubiegłego wieku.*

Ryszard Krynicki: Miasto
Nade wszystko ceni gospodarność, porządek i czystość:
zamieniło synagogę w miejską pływalnię,
na parkingach targowych
nie ma śladu po żydowskim cmentarzu.

Figura Chrystusa przyjechała do Poznania. Teraz przy jednej z parafii na Jeżycach będzie czekała na „lepsze czasy” i przeniesienie jej nad Maltę.

Aerofestival już za nami. Jako wieloletnia fanka lotnictwa i wszystkiego co z nim związane, mogę śmiało stwierdzić, iż fenomenalnie spędziłam weekend w towarzystwie spektakularnych pokazów, niesamowitych pilotów i ludzi, którzy doceniają ich umiejętności oraz precyzję. A pozostali... mają już ciszę i spokój.

Na hurraoptymizm w sprawie tramwaju na Naramowice był czas po zwycięstwie Jacka Jaśkowiaka w wyborach na prezydenta miasta Poznania. Obecny okres powinien być czasem mozolnej pracy, zdobywania środków i szukania rozwiązań, które faktycznie pomogą Naramowicom. Cieszę się jednak, że wciąż się zbliżamy, zamiast oddalać się od rozwiązania. Jednak zarówno jako mieszkaniec Naramowic i jako radny, mam kilka wątpliwości co do proponowanych ostatnio zmian. Kilka poważnych wątpliwości jednak mam – chcąc być realistą, chcę je pokrótce przedstawić.

Rada Osiedla Stare Miasto proponuje wyznaczenie nad Wartą stref wolnych od alkoholu. Ma to na celu, jak twierdzą radni, pozwolić wypoczywać nad rzeką również rodzinom a nie tylko młodzieży. Czy to ma sens?

Tramwaj na Naramowice wyszedł z etapu koncepcji i staje się decyzją. Decyzją mieszkańcy nie pojadą, ale zakończył się symboliczny etap.

Szpital Okulistyczny przy Długiej – na wejściu półkoliste schody. Częściowo jeszcze stare, piękne gmaszysko. Częściowo już odnowione, niekoniecznie z zachowaniem architektonicznych detali. Poradnia Leczenia Jaskry. Duży Format z 5 maja. Czytam Wojciecha Tochmana: Agnosta pedia. Pani premier Beacie Szydło.

Gdy przed rozpoczęciem tegorocznego Festiwalu Transatlantyk pojawiły się pogłoski, że piąta edycja będzie ostatnią, która odbędzie się w Poznaniu, myślałem, że to tylko próba zwiększenia zainteresowania imprezą poprzez zorganizowanie tak zwanego marketingu szeptanego.

Pięknie i bardzo bezpiecznie – tak można krótko opisać to, co dzieje się w mieście. Barierki zdobią, zapewniają bezpieczeństwo, powinniśmy zatem chcieć ich więcej! Obarierkujmy Poznań! Nie, spokojnie. Nie piszę tego na poważnie...

Większość ludzi wybierając swój zawód lub zatrudniając się w konkretnym miejscu wie, co będzie należeć do ich obowiązków. Dlatego nie do końca akceptuję fakt nagradzania pracowników za to, że wykonali coś, co leży w ich gestii.

Że nad Wartą groźnie, wiemy nie od dziś. Wszak to chyba jedyne miejsce w Polsce, gdzie po zaginięciu jednej dziewczyny, policja co tydzień wyjmuje z rzeki nowego trupa. To jakby wszystkie gangi i mafie w Polsce wyrzucały swe ofiary do Warty! A do tego jeszcze nad brzegami zaczęli krążyć pedofile!

Nad Wartą ustawiono blisko 40 kontenerów na śmieci. Niestety pomimo tego, że zostały one usytuowane blisko popularnych zejść nad rzekę i trudno je przeoczyć, część osób nie potrafi uszanować wspólnej przestrzeni i zostawia po sobie pamiątkę... w postaci bałaganu.

Wszyscy chyba słyszeli o interpelacji radnego Boruczkowskiego. Postanowiłem przeprowadzić dziennikarskie śledztwo w tej sprawie i jak się okazało, nasz radny był na tropie największej afery politycznej od czasów romansu Stanisława Augusta Poniatowskiego z carycą Katarzyną II.

Tegoroczna edycja Poznańskiego Budżetu Obywatelskiego tworzy się w bólach. Mimo, że mamy już prawie maj, nadal nie znamy ani tegorocznego harmonogramu, ani zespołu, który PBO będzie tworzył. W tle tego wszystkiego jest spór pomiędzy Radą Miasta Poznania, a przedstawicielami Gabinetu Prezydenta. To wszystko sprowadza nas do pytania – czy w tym roku powinna się odbyć kolejna edycja PBO?

Poznań to nie Warszawa. Wielkopolanie cenią sobie niezależność i prawo do dyskusji. Decentralizacja ośrodków decyzyjnych jest filarem naszej wolności i próba jakichkolwiek decyzji „podejmowanych wyżej” może okazać się problemem dla tych osób, które o te wpływy zabiegają.

Poniżej przytaczam pełen, tym razem dokończony tekst mojego piątkowego wystąpienia na manifestacji KOD w Poznaniu, towarzyszącej obchodom 1050 rocznicy chrztu Polski, wystąpienia, o które poproszono mnie jako przedstawicielki poznańskiej lewicy, a którego dokończenie mi uniemożliwiono w chwili, gdy zaczęłam wyrażać krytyczną opinię na temat ostatnich 8-letnich rządów PO i braku w nich dobrej polityki społecznej. Komentarz do tego incydentu na manifestacji zamieszczam pod tekstem wystąpienia.

Poznaniacy obchodzili w ten weekend 1050 rocznicę chrztu Polski. Warszawiacy skupili się na kleszczach, bo odkryli te niecodzienne stworzonka. W Białymstoku miłośnicy pokoju z ONR świętowali 82 rocznicę powstania swej pacyfistycznej organizacji. A ja byłem wtedy na najpiękniejszym i najcudowniejszym Międzygalaktycznym Zlocie Superbohaterów w Bytomiu.

Jacoob Ben Nistel jeszcze całkiem niedawno przedstawiany był w mediach jako rabin. Potem - po zamieszaniu przyznał się, że nim nie jest. Dzisiaj na światło dzienne wyszły kolejne fakty związane z przedstawicielem Poznańskiej Gminy Żydowskiej. 

Poniżej treść przemówienia Jacka Jaśkowiaka, Prezydenta Miasta Poznania wygłoszonego przed spektaklem "Jesus Christ Superstar", pokazanym na finał uroczystości jubileuszowych 1050 rocznicy Chrztu Polski na Stadionie Miejskim w Poznaniu. 

Prymas polski stwierdził, że rocznica chrztu to okazja do zjednoczenia się Polaków. Dlaczego? Nie bardzo wiem. Skoro w naszym społeczeństwie są różni ludzie, wierzący w wiele rzeczy i niewierzący. Chrzest nie łączy dziś nawet ochrzczonych i praktykujących – starczy spojrzeć na polityków. Także dla mnie nie jest to okazja do zjednoczenia. To po prostu fakt historyczny z dalekiej przeszłości.

Tylko trzy dni (z czego dwa weekendowe) mają chętni mieszkańcy, społecznicy czy wnioskodawcy z poprzednich edycji PBO na zgłoszenie się do udziału w zespole tworzącym Poznański Budżet Obywatelski.

Ponad tysiąc lat jesteśmy narodem chrześcijańskim. Mieszko I pierwszy przyjął Chrzest i idące za nim wartości. Dziś sprowadza się to przemarszu obrazów, celebracji, budowania złoconych świątyń i wyniosłych słów. A słowa nic nie kosztują, nasze chrześcijaństwo staje się frazesem i pozostaje na papierze.

Dlaczego nie możemy nazwać po imieniu tego co się dzieje? Wystarczy informacja, podawana z dużym wyprzedzeniem, traktująca o tym, że miasto będzie nieprzejezdne w tej części i koniec. Po co łudzimy kierowców i pasażerów MPK, że jakiś przejazd będzie możliwy?

Przed nami druga edycja Aerofestivalu i jak zapewniają organizatorzy – lepiej przygotowana, z uwzględnieniem wszelkich błędów popełnionych w roku ubiegłym. Tomasz Kobierski, prezes Zarządu MTP przekonuje natomiast, iż ma nadzieję, że to wydarzenie na stałe wpisze się w kalendarz poznańskich imprez.

W naszym mieście działa kilka programów, które stanowią ofertę dla centralnych dzielnic miasta. Tymczasem pomijane są tzw. osiedla peryferyjne. Nie chodzi o to, aby wielką kulturę wyprowadzać stopniowo z centrum i ją rozpraszać. Stare Miasto i osiedla sąsiednie są niezaprzeczalną wizytówką naszego Poznania i tam ma się dziać! Miło byłoby jednak, gdyby władza czasem spojrzała nieco przychylniej na osiedla oddalone od centrum.

Czasami trzeba się odciąć, by móc spojrzeć na wszystko z dystansem. 58 kilometrowy spacer nocą zdecydowanie odcina, przede wszystkim czucie w nogach. A moje pierwsze spostrzeżenie po powrocie do bagna zwanego polską polityką? Dziewczyny i chłopaki z PiS chyba nawet nie zdają sobie sprawy jak bardzo przerośli swym zachowaniem kabaret.

Krew w żyłach mrożą ostatnie doniesienia o niewesołej sytuacji GOAP-u i wokół spalarni. 27 mln długu do spłacenia, czy pełna odpowiedzialność jedynie Poznania za to co ze spalarnią i związkiem się stanie? To jak wybór między dżumą i cholerą.

Jak będzie wyglądał transport samochodowy kiedy będzie gotowa estakada katowicka? Gdyńska? Tunel na Dębcu? Dąbrowskiego? Chciałbym zapytać gdzie w sprawie w sumie niewielkich zmian na ulicy Grunwaldzkiej podział się głos Miejskiego Inżyniera Ruchu lub Oficera Rowerowego? Czy prezydent Wudarski może decydować bez konsultacji z osobami powołanymi przez swojego przełożonego czyli prezydenta Jaśkowiaka?

Zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami udostępniamy raport NIK dotyczący przebudowy Kaponiery i Mostu Uniwersyteckiego. Raport ten pokazuje błędy popełnianie na różnych etapach realizacji tej inwestycji, w szczególności w zakresie projektowania.

Decyzja w sprawie podejmowana będzie w przyszłym tygodniu, ale z załamanymi rękoma czytam wpisy radnych, działaczy osiedlowych czy partyjnych, których znam z PO, jak też niektórych z PiSu i z SLD. Pojęcie zrównoważonego transportu, Karty Lipskiej, założenia polityki transportowej uchwalonej uchwałą rady miasta i obowiązującej zdają się z premedytacją obce, odrzucane ogromnej części ludzi zajmujących się miastem. W takiej sytuacji nie pozostaje nic innego jak komunikowanie się bezpośrednio z mieszkańcami jak to za czasów MyPoznaniacy robiliśmy. Gdyby ktoś z Państwa chciał wykorzystać załączony mem, to serdecznie zapraszam.

Zapoznałem się z treścią sprawozdania z doraźnej kontroli prawidłowości postępowania przy sprzedaży lokalu mieszkalnego przy ulicy Krasińskiego 11 w Poznaniu oraz spraw powiązanych z tą sprzedażą.

Kwiaty, czekoladki, perfumy lub jeszcze coś innego. Oczywiście, większości z nas sprawią one przyjemność. Myślę, że nawet zagorzałe przeciwniczki Dnia Kobiet, które uparcie przekonują, iż upominki od mężczyzn są wręcz denerwujące, skrycie ucieszyłyby się z takiego męskiego gestu. Ale nie o pokaz szczodrości tu chodzi. Zatem o co?

Wieloletnie zaniedbania poprzednich ekip i problemy z wykonawcami. Z perspektywy pieszego, cyklisty i kierowcy nie jest to ważne. Na drogach Poznania jest źle i to koniec dyskusji.

Jestem z Jeżyc. Jestem w nieformalnej grupie, która zrzesza w swoich szeregach mieszkańców nieszablonowej części naszego miasta.

W przestrzeni miasta rodzą się konflikty. To normalne zjawisko w dużym skupisku ludzi, często kierujących się różnymi interesami. Ten, którego doświadczamy obecnie w środowisku „Łejerów”, eskalował już na tyle, że dwie jego strony nie są w stanie spokojnie ze sobą rozmawiać, a co dopiero negocjować. Bardzo mnie to martwi, gdyż taka sytuacja zdaje się wykluczać to, do czego powinno dążyć się w sporze, czyli znalezienie rozwiązania i osiągnięcie kompromisu.

Dochodzimy do braku zaufania. Na tak „małych” sprawach wyraźnie „dużo” tracą rządzący miastem. Kaponiera, Katowicka, Dąbrowskiego, Dębiec czy fatalnie zaprojektowane objazdy wokół Gdyńskiej to kilka przykładów. Są jednak jaskółki nadziei.

Babcia i dziadek to świetna sprawa. Jako dzieci jesteśmy najczęściej przez nich rozpieszczani, będąc już starsi doceniamy ich mądrość życiową. O naszych seniorach rodu warto pamiętać nie tylko w takie święta jak 21 i 22 stycznia.

Przemówienie prezydenta Jacka Jaśkowiaka podczas spotkania noworocznego na Międzynarodowych Targach Poznańskich 8 września 2016.

Nowe inwestycje, choć jest ich zdecydowanie mniej niż w zeszłym roku, będą miały zdecydowanie większy wpływ na nasze miasto. Jednak nadwyżka budownictwa mieszkalnego z handlowo-usługową funkcją dodaną może stać się prawdziwym koszmarem dla miejskiej polityki mieszkaniowej oraz dla deweloperów. Czy kolejne, nowe osiedla będą stały puste?

Lampy na Starym Rynku, Aerofestival i komunikaty głosowe w pojazdach MPK. Za to można „po miejsku” pochwalić nasz Poznań! Z racji tego, że koniec roku tuż tuż, czas na pewne podsumowania.

Dotkliwe pobicie mieszkającego w Poznaniu Syryjczyka to nie sygnał alarmowy, ale przekroczenie pewnej granicy. Nie reagowaliśmy stanowczo na szerzenie nienawiści w formie rasistowskich haseł. Teraz stajemy wobec faktu: trzech młodych ludzi katuje przechodnia - w biały dzień, na ulicy, w jednym z najruchliwszych miejsc Poznania. Powód? Ciemna karnacja.

Otwieranie przejścia dla pieszych przez prezydenta i jego zastępcę w obecności sporej grupy dziennikarzy to dowód, że ta inwestycja budziła ogromne zainteresowanie. I jestem pewien, że nadal będzie.

Z niepozornej historii dwóch osiołków rok temu powstał temat, o którym pisano na całym świecie. Teraz historia wróciła i wydaje się, że jeszcze nie raz trafi do mediów.

Zostawmy miejsca parkingowe dla przyjezdnych i tych, którzy z samochodu korzystają ze względów zdrowotnych. Każdy chce dotrzeć na groby swoich bliskich.

Uber nie skorzysta jednak z buspasa, bo nie jest pojazdem uprawnionym do jazdy w tym miejscu. Innym problemem jest inwigilacja, bo jeśli ściągniesz aplikację na smartfon to wyrażasz zgodę na przekazanie informacji o twojej lokalizacji, dodajesz kartę kredytową – nie każdy ma na to ochotę.

Po przedstawieniu koncepcji przebudowy starego dworca PKP, Trigranit wraz z przedstawicielami PKP pochwalili się wszem i wobec – będą konsultacje! Ale fasady i jej wyglądu. Funkcje dworcowe nie mają być konsultowane w ogóle. Możnaby rzec – powtórka z rozrywki, w końcu tak samo było z budową nowego dworca PKP i dworca PKS. Wtedy też niczego nie konsultowano, a projekt przebudowy układu drogowego miasto pokazało…po uzyskaniu pozwolenia na budowę, a więc kiedy zmiany były już praktycznie niemożliwe do wykonania. Minęło parę lat i nowa miejska władza jak i PKP wykonuje prace naprawcze zarówno na dworcu jak i przy układzie drogowym.

Pewien etap mojej nauki gotowania to czas spędzony we Francji. Posiadłem wtedy umiejętności i wiedzę, które mogłem zastosować w każdej innej kuchni – to zdanie powtórzy każdy, wybitny szef kuchni.

Oto tam, w niebie, Pan Bóg przygotował dla nas wszystkich niebieską dzielnicę. Taki nasze niebieskie Stare Miasto. I zanim tam wszyscy przyjdziemy, musiał po prostu znaleźć kogoś, kto ją dla nas jak najlepiej przygotuje. Kogoś kto o nią najlepiej całym swoim wielkim sercem zadba. Kogóż mógł do tej pracy znaleźć lepszego, jeśli nie Pawła? Kto mógł Mu dać tę pewność, że niebieska komunikacja będzie sprawniejsza, a rajska zieleń zadbana? Przecież to jasne! To mógł być tylko Paweł. Radny Paweł Sztando.

PKP wraz z Trigranitem oraz pracownią PIG architekci zapowiedzieli, że w ramach nowej inwestycji, w miejscu starego dworca PKP powstanie nowy kompleks biurowo – hotelowy z częścią przeznaczoną dla pasażerów. Czy po postawieniu centrum handlowego z dworcową dobudówką „inwestycje naprawcze” oraz nowy kompleks spowodują, że poznaniacy będą dumni ze swojego Dworca Głównego, a osoby podróżujące koleją będą zadowolone z jego funkcjonalności?

Znalazłem jedno ogłoszenie z Białogardu – Do produkcji bombek, dwie osoby, atrakcyjne wynagrodzenie – potwierdziłem telefonicznie. Oferta była aktualna. Po propozycji opisania jej – zniknęła ze strony.

Powoli zbliża się sezon zimowy, spadnie pierwszy śnieg i zapewne nastąpi ten sam motyw jak co roku: opóźnione autobusy, korki i chaos na ulicy. Jednym słowem -  „Zima zaskoczyła drogowców”. Aby przygotować stopniowo poznaniaków na ten okres, ZDM zafundowało im akcję „Światła zaskoczyły kierowców”. Z podobnym efektem.

Optymalizacja rozwiązań komunikacyjnych i funkcjonalnych oraz powiązanie wszystkich elementów inwestycji w praktyczny, czytelny i intuicyjny układ to główne założenia projektu wykonanego przez pracownie architektoniczną PiG Architekci we współpracy z Urzędem Miasta, zarządem spółki PKP, jak również z firmą Trigranit. Jest to ogromna szansa dla poznańskiego dworca; w końcu potrzeby pasażerów znalazły się na pierwszym miejscu. Dodatkowo podróżnicy i mieszkańcy Poznania będą mogli wpłynąć na ostateczną formę bryły budynku.

Który Poznań jest tym prawdziwym, którzy Poznaniacy, którzy nasi współmieszkańcy, sąsiedzi, nadają ton naszemu miastu, stanowią jego duszę, wyznaczać będą jego przyszłość? To dzisiaj wcale nie jest takie oczywiste…

Dokładnie rok temu zaczął działać portal miastopoznaj.pl Wówczas wiele osób zastanawiało się czy nam się uda? Dziś już możemy to powiedzieć z całą pewnością: udało się! A to wszystko dzięki Wam, naszym Czytelnikom. Jaki był ten rok i co planujemy na kolejne miesiące?

Gaśnica i trójkąt są niezbędne do ratowania życia. Apteczka wcale nie. Oto obrazek przepisów. Co ciekawe apteczek nie musi posiadać autobus MPK.

Dzisiejsza Pyrlandia to powrót imprezy, która przez lata jednoczyła poznaniaków. Darmowa zabawa, muzyka i rodzinne spędzenie czasu jednoczyło mieszkańców od lat. I mam nadzieję, że dzisiaj będzie podobnie.

Okazało się, że po wprowadzeniu w życie planu „gra strategiczna” i wyłączeniu tego cholernego systemu start&stop, jazda polegająca na szybkim uzyskaniu prędkości i nie wytracaniu jej bez powodu, przynosi skutek. Widziałem więcej.

Polska to dziwny kraj, wielokrotnie tak myślimy, narzekając także na nasz wymiar sprawiedliwości. Że działa zbyt wolno, zbyt wiele jest w prawie „luk”, a prawnicy są coraz gorzej przygotowani do zawodu. W porządku, taka jest prawda. Mamy też całkiem sporo absurdalnych przepisów. Ale pojawia się też druga strona medalu – nie tylko my. Dlatego warto podejść do tematu z dystansem, bo u nas np. panny mogą skakać ze spadochronem w niedzielę, a i nad Wartą można sobie łyknąć piwo.

Elewacje z licującej czerwonej cegły, duże efektowne przeszklenia oraz stalowe połączenia charakteryzują niezwykle znany poznański budynek – Stary Browar. Główne zdjęcie nie przedstawia jednak wizytówki naszego miasta; jest to swoisty ‘rodzony brat’ galerii, największe centrum handlowo-rozrywkowe w Lubinie na Dolnym Śląsku.

Rozpoczęcie sprzątania miasta z plakatów okazuje się nie być takie proste, jak zapewne liczyli pomysłodawcy.  Wyczyszczone słupy zostały kolejny raz „zaśmiecone” plakatami. Wydaje się jednak, że jest na to rozwiązanie.

Spółka Rezydencje Działyńskich rozpoczęła rewaloryzację staromiejskich kamienic na styku ulic Działyńskich i Nowowiejskiego, których jest właścicielem od 2013 roku. Plany odnowy obejmują nie tylko poprawę wizerunku samych kamienic, ale również wychodzą na ulicę: odtworzenie ogródków przed domami oraz wybudowanie wielopoziomowego parkingu, to tylko niektóre z pomysłów. Remont owych obiektów daje nadzieję na to, iż renowacje Śródmiejskich budynków staną się czymś bardziej powszechnym, również z uwagi na zeszłotygodniowe uchwalenie ustawy o rewitalizacji.

Konkurs na najbardziej kontrowersyjny obiekt Poznania i okolic niewątpliwie wygrywa Centrum Handlowe Posnania, osiągające półmetek na największym, w tej części Europy, placu budowy. Mimo wielu nieprawidłowości w lokalizacji i funkcji obiektu, warto się przyjrzeć architektonicznej stronie koncepcji. W końcu na naszych oczach powstaje największa galeria Wielkopolski, trzecia w skali kraju!

Poznań zetknął się z zupełnie nowym zjawiskiem wynoszenia centralnej części miasta w górę, co wynika z uwarunkowań wielu czynników społecznych, ekonomicznych czy politycznych. Rusza bowiem ostatnia, czwarta faza zabudowy placu Andersa obejmująca dwa 116-metrowe wieżowce, wyższe o 8 kondygnacji od Andersia Tower. Projektowanie wysokich budynków biurowych musi zostać uznane za problem, szczególnie jeśli to zdarzenie dotyczy metropolii o znacznie niższej zabudowie.

- Chcę się rozwijać i wykorzystywać swoje umiejętności interpersonalne. Chciałbym wykorzystać swoją wiedzę i poznać ciekawych ludzi - Czyli jak przebiega rozmowa o pracę w akwizycji, którą przeżyłem na własnej skórze.

To, że co roku w wakacje czekają nas remonty jest rzeczą oczywistą i normalną. W końcu to w tym okresie większość poznaniaków ma urlopy, w mieście jest dużo mniej studentów, wiele osób może też poruszać się chociażby rowerem. Faktem jest jednak, że ilość dokonywanych napraw w tym roku (a co za tym idzie ograniczenia w funkcjonowaniu komunikacji miejskiej, szczególnie tramwajów) może budzić niezadowolenie.

Ze zdziwieniem przeczytałem informację na portalu MiastoPoznaj.pl o tym, że w poznańskiej starej zrujnowanej synagodze ma powstać hotel „jednej z ekskluzywnych sieci”. Jeśli tak by się stało, byłoby to dalsze podtrzymanie, zapoczątkowanej przez nazistów, funkcji desakralizacji tego miejsca.

Znaczna ingerencja w lokalną przestrzeń zawsze rodzi wątpliwości, szczególnie w przypadku projektowania innowacyjnego na terenach historycznych. Z tego typu dylematami zetknęli się poznańscy architekci, wpisując swój koncept w staromiejski kwartał, od dawna utrwalony w świadomości mieszkańców. Wszelkie głosy o powstaniu zabudowy przy ulicy Żydowskiej i Wronieckiej, wzbudzały wiele emocji ludzi z różnych środowisk.

W związku z artykułem w „Głosie Wielkopolskim” wyjaśniam, że nabywając mieszkanie w Poznaniu nie naruszyłem ani prawa, ani zasad etycznych.

Rodzinnie i wesoło można spędzić święta grając w gry planszowe. Nie jest to, wbrew opiniom wielu, sposób spędzania czasu tylko dla młodzieży, ale również możliwość miłego popołudnia czy wieczoru dla całej rodziny. Dzisiaj chciałem Wam o dwóch takich familijnych grach opowiedzieć.

Reprezentacyjne, oświatowe kino w centrum Poznania przestało wyświetlać filmy jedenaście lat temu; zostało rozebrane, a wyposażenie wnętrz przekazano do dalszego użytku. Choć dobre produkcje wróciły na Kaponierę latem zeszłego roku w ramach festiwalu Transatlantyk, ostatecznie kwartał przy ul. Roosevelta będzie pełnił funkcję biurową. Warto jednak wspomnieć, iż w nowo powstałym budynku znajdzie się małe, kameralne kino.

Z Poznania dostaniemy się szybciej do Szkocji niż do Krakowa, czy nad Bałtyk. A wszystko dzięki połączeniom lotnicznym. Miałem okazję spędzić tam ostanio kilka dni i chciałem Wam pokazać co ciekawego można zobaczyć w Edynburgu, gdzie zorganizować sobie nocleg, oraz na jakie elementy (niekoniecznie opisane w przewodnikach) warto zwrócić uwagę.